Jak pobiera się próbki gleby?

Zgodnie z obowiązującymi w Polsce normami podstawą do wydania dokumentów do celów budowlanych jest wykonanie badań geotechnicznych i geologicznych gruntu. W wielu przypadkach potrzebne są nie tylko działania realizowane terenowo, ale też przebadanie próbek. Próbki można pozyskiwać różnymi metodami – poprzez wiercenie, z zastosowaniem próbników i poprzez wycinanie bloków. Metodę pobierania próbek ustalamy zgodnie z celem badań i rodzajem gruntu.

Metody pobierania próbek gruntu zgodnie z Eurokodem 7

Jak wskazuje Eurokod 7, wyróżniamy trzy kategorie metod pobierania próbek gruntu. W najprostszy sposób można je opisać następująco:

• metoda A – pobieranie próbek bez naruszenia struktury gruntu z zachowaną wilgotnością oraz porowatością,
• metoda B – pobieranie próbek z zachowaniem wilgotności i składu ziarnowego,
• metoda C – pobieranie próbek, które umożliwiają jedynie określić skład ziarnowy.

Eurokod 7 wskazuje też pięć klas jakości próbek gruntu do badań laboratoryjnych. Jakie właściwości gruntu możemy określić, pobierając próbki różnymi metodami?

Właściwości gruntu możliwe do określenia na podstawie badań próbek

Klasy jakości próbek gruntu to kolejno próbki: (1) nienaruszone, (2) naruszone, (3) zagęszczone, (4) przerobione i (5) odtworzone. Dokładną charakterystykę gruntu i jego właściwości możemy określić, gdy pobierzemy próbkę pierwszej klasy metodą A. Badania gruntu wg EN ISO 22475-1 pozwalają poznać: uziarnienie, wilgotność, następstwo warstw, granice warstw, granice Attenberga, gęstość, gęstość właściwą, wskaźnik lub stopień zagęszczenia, porowatość, przepuszczalność, ściśliwość, wytrzymałość na ścinanie i zawartość części organicznych. Nie zawsze potrzebujemy tak dokładnych badań, dlatego czasem wystarczy pobranie próbki niższej klasy metodą z kategorii B lub C. Wszystko zależy od potrzeb, celu pobierania próbek.